Door Erik Jager
Na mijn indrukwekkende tocht door de Himalaya's, die ik in mijn vorige blogpost heb beschreven, begint nu een nieuw en even ontroerend hoofdstuk van mijn reis in India. Hier zal ik de diepe en hartverwarmende ervaringen bij de N.E.L.C. Blindschool in Coochbehar delen, een bezoek dat een blijvende indruk op me heeft achtergelaten
Coochbehar - Een Hartverwarmend Bezoek
De ochtend in Darjeeling begon onverwachts met een klop op de deur en een aanbod van milk tea, een zoete start van de dag. Ons ontbijt was laat door de gesloten keuken, maar al snel werden we verrast met een snelle en attente service.
Onze reis naar Coochbehar, waar de school voor blinde kinderen van Raj zich bevindt, zou in totaal 7 uur duren. Voordat we vertrokken, namen we deel aan een 'Joyride' met een stoomlocomotief uit 1880, een erfgoed van de Britse koloniale tijd. Na een korte rit werden we opgehaald door onze taxi, die ons naar Siliguri zou brengen.
De reis was een contrast met de bergwegen; sneller, maar vol verrassingen zoals koeien op de snelweg en riksja's die op gevaarlijk lage snelheid reden. De chaos op de weg was indrukwekkend, maar volgens Raj gebeuren er verrassend weinig ongelukken.
We pauzeerden voor een lunch in een uitnodigend restaurant, en bereikten Coochbehar uiteindelijk net voor het donker. Daar bezochten we direct de blindenschool, waar Raj met zijn familie woont. Het verhaal van Raj's vader, die de school oprichtte en ondanks zijn eigen blindheid een groot verschil maakte, raakte mij diep.
Na onze stadstour in Coochbehar, keerden we terug naar de blindenschool, net op tijd voor het avondeten van de kinderen. Normaal gesproken zijn er 85 kinderen, maar vanwege de recente vakantie waren er slechts 45 aanwezig. Deze school is een toevluchtsoord voor blinde kinderen, waar alles voor hen wordt verzorgd: van kleding en voedsel tot onderdak en reiskosten.
Het moment dat de kinderen voor het eten baden en daarna aan hun maaltijd begonnen, was ontroerend. Raj vertelde me over de missie die zijn vader was begonnen en die hij nu voortzette. Deze school was niet alleen een plek voor onderwijs, maar ook een thuis en een familie voor deze kinderen.
De verhalen over voormalige leerlingen die nu succesvolle banen hadden bij Air India of in de bankwereld, en die Raj om toestemming vroegen voor hun huwelijk, toonden de diepe impact van deze school. Het was duidelijk hoeveel Raj om deze kinderen gaf en hoe toegewijd hij was aan het voortzetten van het levenswerk van zijn vader.
Het zien van de kinderen, sommigen zonder ouders en afhankelijk van volwassenen, raakte mij diep. Ze leefden samen op slaapzalen en waren het grootste deel van het jaar op het instituut. Mijn hart wilde iets doen om hun situatie te verbeteren, om een verschil te maken in hun leven.
Die avond, toen Raj me vroeg of ik nog iets wilde drinken, besefte ik hoe vol mijn hoofd was van al deze indrukken. De dag in Coochbehar, vooral de tijd bij de blindenschool, had een diepe indruk op me achtergelaten. Ik probeerde me voor te bereiden op een rustige nacht, al wist ik dat de gedachten aan deze kinderen me zouden bijblijven.
N.E.L.C. Blindschool - Een Dag van Diepe Betekenis
Een nieuwe dag breekt aan met de belofte van bijzondere ervaringen. Vandaag staat volledig in het teken van de N.E.L.C. Blindschool. Terwijl ik naar Raj's huis wandel, word ik begroet door het alledaagse tafereel van de 'visman' die verse vis levert en schoonmaakt - een fascinerende start van de dag.
Het ontbijt bij Raj thuis is een gezinsaangelegenheid. Zijn familie, inclusief zijn moeder, broer en hun gezinnen, leven samen met een gedeelde keuken, maar elk heeft een eigen leefruimte. De moeder van Raj, afkomstig uit Zuid-India, deelt haar verhalen met een mengeling van trots en verdriet. Ze mist haar overleden man elke dag en kijkt terug op een leven vol gedeelde uitdagingen en overwinningen. Hun gezamenlijke inspanningen hebben de blindenschool vijftig jaar lang draaiende gehouden.
In de kamer van Raj's vader, die onveranderd is gebleven, zie ik zijn foto en voel ik de nalatenschap van een man die, ondanks de uitdagingen van blindheid, een vol en betekenisvol leven leidde. Raj spreekt met bewondering over zijn vader, een getalenteerd muzikant die zijn weg vond ondanks zijn handicap.
Na het ontbijt bezoeken we de lokale markt, waar ik me onderdompel in het dagelijkse leven van Coochbehar. Maar de werkelijke impact van de dag komt zodra we de blindenschool binnenstappen. Daar word ik begroet met een lied van de leerlingen dat me diep raakt, een moment dat voelt als een serenade van een 'engelenkoor'.
Tijdens de rondleiding door de school zie ik de verschillende klassen, van groep 8 tot groep 1, elk druk bezig met hun eigen leeractiviteiten. Rekenen, schrijven, taal, lezen - de juf legt uit hoe je sommen maakt en hoe het alfabet werkt. Het is indrukwekkend hoe deze kinderen zich aanpassen en leren, zelfs in een wereld die hen zo vreemd lijkt.
Vooral de tweelingzussen Esha en Disha, die nieuw zijn op de school, laten een diepe indruk achter. Ze zijn beide 7 jaar jong en zijn hier sinds januari van dit jaar. Zij beginnen net aan de lange weg van het onderwijs dat veel meer tijd, inspanning en geduld vereist dan regulier onderwijs. Hun moeder woont 700 km verderop en hun vader is er niet meer – hij is een drugsverslaafde en is niet meer betrokken in het leven van de meisjes. Iedere vakantie gaan ze naar hun moeder, wat betekent dat ze 3 keer per jaar naar huis gaan, maar de rest van het jaar zijn ze hier op school. Hun haren zijn geschoren door de moeder, vaak om praktische redenen.
Gisteren had ik al kennisgemaakt met Esha en Disha. Hun verhaal en het feit dat ze net begonnen zijn aan hun levenspad zonder een vader in hun leven, bewoog mij ertoe om hun 'guardian' te worden, om met hen mee te wandelen op de weg die zij nog moeten gaan. Het verhaal van de meisjes, gecombineerd met mijn eigen ervaringen vandaag, doen me realiseren dat ik wellicht een boek zou kunnen schrijven over alles wat ik hier heb gezien, gevoeld en ervaren. Nooit eerder was ik in aanraking gekomen met een blind kind en het is zowel verwarrend als ontroerend om te zien hoe zij zich bewegen in een wereld zoals de onze. Ik begrijp het nog niet helemaal, maar het is een feit dat zij hier zijn, op hun 7e, en dat zij, net als jij en ik, een goed, mooi, gezond en gelukkig leven willen leiden. Zij zijn net zo uniek en bijzonder als wij allemaal. En daarom wil ik graag bijdragen aan het leven van Esha en Disha.
Met al deze indrukken van de dag is het nu tijd om op weg te gaan naar Siliguri, vanwaar we terug zullen vliegen naar Delhi. Lees hier meer over mijn ervaringen in Delhi.
